Ο Αντ. Σαμαράς επαγγέλλεται μια νέα Νέα Δημοκρατία, ικανή να αφουγκράζεται ανάγκες, να επεξεργάζεται λύσεις και να υλοποιεί πολιτικές με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Αυτονόητα και ελκυστικά όλα τα παραπάνω, αλλά για να αποκτήσουν και ουσία, πρέπει να προσδιοριστεί με σαφήνεια το ακριβές διακύβευμα. Τη δεκαετία του ’70 ήταν η αποκατάσταση και εδραίωση της Δημοκρατίας, τη δεκαετία του ’80 όραμα ήταν η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το 2000 η συμμετοχή στην ΟΝΕ.Ο ιδρυτής του κόμματος, Κων. Καραμανλής, έδωσε τη......
μάχη για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θέλησε να δώσει έκφραση στο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αισθανόταν συμπιεσμένο ανάμεσα στην παραδοσιακή Ενωση Κέντρου και στην κομμουνιστική Αριστερά. Και οι δύο, έξοχοι τακτικιστές, ξεκίνησαν καταργώντας τα κόμματά τους. Ο Καραμανλής το κόμμα που ίδρυσε και ο Α. Παπανδρέου το κόμμα που κληρονόμησε. Και οι δύο αντιλήφθηκαν έγκαιρα ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τομές με παλιά κομματικά υλικά. Οι περιστάσεις τούς δικαίωσαν.
Το στοίχημα του Αντ. Σαμαρά φαντάζει πιο σύνθετο, αφού το κυρίαρχο πρόσταγμα της εποχής δεν είναι καν η παρουσίαση μιας σοβαρής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, αλλά η αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του - αίτημα που εκτείνεται πολύ πέραν των στενών κομματικών γραμμών. Ρητορικώς ομιλώντας, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εργάζεται για την αποκατάσταση της τιμής και της υπόληψης της πολιτικής και των εκπροσώπων της. Μπορεί όμως στ’ αλήθεια το ΠΑΣΟΚ να σηκώσει αυτό το βάρος; Δύσκολα, αφού δείχνει προορισμένο να αυτοδιαψεύδεται τόσο στις πρακτικές που ακολουθεί όσο και στην ιδεολογία που προτάσσει. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι τα όσα σήμερα καλείται να υλοποιήσει το ΠΑΣΟΚ κάνουν τα παλιά τσιτάτα περί «θατσερισμού» να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια. Εξίσου δύσκολο φαντάζει και για την Αριστερά που απεμπολεί την ευκαιρία, επιλέγοντας να παραμένει εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της. Ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη δεν διαθέτει καν ευκαιρία. Μόνο καιροσκοπισμό. Η ευθύνη, λοιπόν, πέφτει στους ώμους του κ. Σαμαρά. Αν δεν τη σηκώσει ούτε αυτός, τότε μοιραία θα αναζητηθούν νέες πλάτες. Πότε, ποιες και πόσο στιβαρές, μένει να αποδειχθεί. Πάντως, θα αναζητηθούν μετά βεβαιότητος.
Ο κ. Σαμαράς το γνωρίζει. Προσπαθεί και να το αντιμετωπίσει. Προωθεί αλλαγές στο ιδεολογικό στίγμα, το πρόγραμμα και τα πρόσωπα και ευελπιστεί σε δικαίωση των θέσεών του, σε εξέγερση εναντίον των θέσεων των αντιπάλων ή και στα δύο. Πιστεύει και ορθώς ότι χρειάζεται διακριτό στίγμα στην πολιτική και ότι η σύνθεση έχει τα όριά της, διότι διαφορετικά ενισχύεται η άποψη ότι «όλοι είναι ίδιοι». Δείχνει να κατανοεί ότι δεν αντέχουν πλέον οι ψηφοφόροι να αναζητούν την επόμενη επιλογή ανάμεσα σε κραυγές και κοινοτοπίες. Οτι όλοι ξέρουν πια -είτε συμμετείχαν στη διαιώνιση αυτής της νοοτροπίας είτε όχι- πως η λογική της ήσσονος προσπάθειας, του εύκολου κέρδους, του άκοπου, παράνομου και ατιμώρητου πλουτισμού, της αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο, του συμβιβασμού με τη μετριότητα, την παθητική στάση απέναντι στα προβλήματα, έχει κοντά πόδια. Αν, λοιπόν, θέλει να είναι μακρύς ο δρόμος του ιδίου και του κόμματός του, οφείλει να παρουσιάσει ένα άλλο «μοντέλο». Το «υπόδειγμα» αυτού πρέπει να αναδειχθεί πρώτα μέσα από τον δικό του οίκο. Ενα πραγματικά σύγχρονο και ανοικτό κόμμα, για παράδειγμα, πιθανότατα θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για τη διεύρυνση οριζόντων, για την αμφισβήτηση κατεστημένων γνώσεων και για την υπεράσπιση μη δημοφιλών απόψεων, χρήσιμων όμως για το κοινωνικό σύνολο. Ενας φορέας που δεν θα εξαρτάται από τους συνήθεις κομματικούς «μισθοφόρους» θα μπορούσε να προσελκύσει ανθρώπους έντιμους, ικανούς και πρόθυμους να συνεισφέρουν για τη λύση των προβλημάτων του συνόλου - όχι των δικών τους. Ανθρώπους που αυτοορίζονται όχι από αυτά που λένε ή από τα αξιώματα που κατέχουν, αλλά από το έργο τους. Αυτό θα ήταν μια ελπιδοφόρα αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου